Zmarł Wiesław Kołtuski

(22.11.1946 – 28.12.2022)

Wiesław Kołtuski urodził się 22 listopada 1946 roku.

Ukończył technikum budowlane i Teacher College Institute. Pierwsze wiersze napisał do szuflady w latach 1963-1974.

Pracował na różnych stanowiskach. Jako bezpartyjny fachowiec był zatrudniony na stanowisku zastępcy dyrektora d/s techniczno-eksploatacyjnych. W drugiej połowie lat osiemdziesiątych był właścicielem firmy remontowo-budowlanej.

W roku 1989 wyjechał do USA, później do Kanady. W Toronto ukończył Lakeshore Collegiate Institute i Humber College Institute of Technology z wyróżnieniem.

Do Polski wrócił w roku 1998. We wrześniu rozpoczął pracę na stanowisku nauczyciela języka angielskiego i wychowawcy w Zespole Szkół Zawodowych. W latach 2000-2006 był lektorem angielskiego i wychowawcą w Policealnym Studium Kosmetycznym. Był kilkakrotnie wyróżniany i nagradzany za swoją pracę. Wdrożył indywidualny autorski program nauczania języka angielskiego w Policealnym Studium.

W latach 2005-2006 był słuchaczem na Wydziale Filologii Angielskiej Podyplomowych Studiów na Uniwersytecie Warszawskim.

Po przejściu na emeryturę ponownie zaczął pisać wiersze.

Dorobek literacki Wiesława Kołtuskiego

Wiesław Kołtuski, poeta, wydawca. Członek Klubu Literackiego Metafora przy Ośrodku Kultury Arsus w Ursusie.

W latach 2015 – 2020 wydał dziesięć tomików wierszy:

Kalambury, marzec 2015

Wiersze z gór, lipiec 2015

Początek, grudzień 2015

Wiersze różne, listopad 2016

Plays on Words, grudzień 2016

Wiersze o zwierzętach, luty 2017

Wiersze niedocenione, listopad 2017

Białe wiersze, kwiecień 2019

Wiersze o szczęściu, marzec 2020

Akrostychy, lipiec 2020

Niektóre utwory zamieścił w antologiach i almanachach Klubu Literackiego Metafora:

Z sentymentem i z humorem, 2016

Twórczość pozostanie, 2017

Muza i my, 2017

Niełatwe drogi do Niepodległej – nie tylko z Euterpe, 2018

Pokój gościnny, 2019

Dwie strony, 2020

Symfonie słów, 2021

Poza źrenicą, 2022

                                                                                               Anna Rykowska

Zmarła Bronisława „Barbara” Kępka

(01.09.1930 – 23.09.2021)

W notatce do książki Gorzka Prawda (wydanej w 2010 r.) wyjawiła: „….w zawodzie nauczyciela pracowała 41 lat. Do potrzeb pracy pisała „rymowanki”, które po wykorzystaniu szły do kosza. Dopiero wielkie wydarzenia polityczne w kraju w 1995 r. rozbudziły potrzebę notowania ich dla przyszłych pokoleń.”

W 1997 r. dołączyła do grupy poetów zrzeszonych w Klubie Literackim „Metafora” przy Ośrodku Kultury Arsus w Ursusie. Od 2001 r. była skarbnikiem tego klubu i pozostała nim do roku 2016, kiedy to zrezygnowała z czynnego uczestnictwa w klubie z powodu pogarszającego się stanu zdrowia.

Jej wiersze zamieszczane były w tomikach wydawanych przez Ośrodek Kultury Arsus, oraz w prasie pruszkowskiej i w „Echu Leśniaków”. Wydała także, własnym sumptem, kilka tomików ze swoimi wierszami. Często uczestniczyła w spotkaniach poetyckich w Ośrodkach Kultury, w Klubach Seniorów, w Związku Emerytów, w bibliotekach miejskich, gdzie prezentowała swoją twórczość.

Współpracowała z Klubem Aktywizacji Seniorów w Pruszkowie, była członkiem pruszkowskiego towarzystwa Kulturalno-Naukowego. Uczestniczyła w zajęciach na Pruszkowskim Uniwersytecie Trzeciego Wieku.

Pisanie sprawiało jej radość i przynosiło ukojenie.

Ukłon do Weny

Weno moja maleńka

Choć masz swe kaprysy

Wymagając ciszy

Cieszę się ogromnie

Że przychodzisz do mnie

Nawiedzaj mnie częściej

Ty rozkoszy moja

Jeśli jest mi lżej żyć

To zasługa Twoja.

Ty mi dopomagasz

I utrwalasz w wierze

Aby to co boli

Wylać na papierze

Dzięki Tobie mogę

Kamień z serca zrzucić

Częściej być wesołą

I rzadziej się smucić

Z Tobą o wiele łatwiej

Zagoi się rana

Nawet ta okrutna

Mocno poszarpana.

Barbara Kępka