Wspomnienia Tamara

TAMAR – czyli słów kilka o twórczości
Tadeusza Józefa Maryniaka

 

Tadeusz Maryniak jest autorem tysięcy fraszek, aforyzmów, sentencji, limeryków
i złotych myli. W XXI wieku formy te stały się szczególnie modne, a na rynku można kupić wiele publikacji zawierających miniaturki literackie. Jednak TAMAR-a wyróżnia wszechstronna twórczość poetycka i językowa pomysłowość. Poziom, jaki prezentuje, śmiało można porównać z twórczością Jana Izydora Sztaudyngera oraz Stanisława Leca, którzy stworzyli swój charakterystyczny i niepowtarzalny styl. Maryniak też tego dokonał.

Wydawać by się mogło, że już wszystko zostało napisane, każda przywara ludzka wystarczająca ośmieszona, że czas takich krótkich form przeminął. Nic mylnego! Imponujący dorobek TAMARA-a jest tego przykładem. Poeta wydał ponad 40 książek. Jego twórczość nieustannie zyskuje coraz szersze uznanie a każda kolejna publikacja to świetna lektura zarówno na deszczowe, jesienne wieczory jak i letnie, słoneczne dni. Wszystkie utwory są lekkie w odbiorze, dystyngowane (co w obecnych czasach należy do rzadkości), a przede wszystkim oryginalne. Nie ma tu zbędnych słów, a te, które zostały precyzyjnie wyselekcjonowane  posiadają indywidualne znaczenie. Znaczenie, które nadaje mu myśl lub przesłanie, a nie słownik języka polskiego. Trafne, przemyślane z mistrzowska precyzją, pointy świadczą o dojrzałości pisarza, o jego doskonałej umiejętności słuchania
i obserwowania tego, co nas otacza. Dzięki temu czytelnik ma szanse przeanalizować własny punkt widzenia (a może nie własny tylko zmanipulowany przez media) z zakresu erotyki, metafizyki, polityki, patriotyzmu czy ludzkiej egzystencji. Można jeszcze wymieniać obszary tematyczne, w których porusza się Maryniak, ale nie to jest najistotniejsze w moich rozważaniach.

Chciałabym zwrócić szczególną uwagę na to, że każdy utwór Maryniaka jest niepowtarzalnym błyskiem myśli (np. Pozostał zbyt długo sobą i to go zgubiło, z tomu
8 „Aforyzmy i powiedzenia”), fleszem informacyjnym (np. fraszka „Wyróżniony”: Dlatego, że doprowadził kraj do anarchii // Dziś ma wysokie miejsce w państwowej hierarchii.), grą słowną (Poszła Piękną i Hożą, a wróciła Wspólną i Niecałą, z tomu 5 „Aforyzmy o miłości”) czy autoironią (np. Dlaczego piszę tak krótkie aforyzmy, ponieważ oszczędzam długopis,
z 7 tomu „Aforyzmy i powiedzenia”). TAMAR to również dobry satyryk i filozof. Posiada też intuicję psychologa. Wyczuwa powagę sytuacji, umiejętnie unikając nazwania wprost problemu (np. Zdarza się, że największą przeszkodą w miłości jest listek figowy, tom
6 „Aforyzmy o miłości”). Delikatnie posługuje się również sarkazmem (np. Trudno powiedzieć jedno słowo będąc kobietą, z tomu 4 „Aforyzmy o miłości”) oraz umie dosadnie ocenić rzeczywistość (np. Zazwyczaj, kiedy państwo chudnie, tyją jego przeciwnicy, tom
8 „Aforyzmy i powiedzenia”).

Od kilku lat śledzę twórczość Tadeusza Józefa Maryniaka i jestem przekonana, że czas świetności krótkich form poetyckich nie przeminął. Swoim wysublimowanym komentarzem otaczającej nas rzeczywistości TAMAR rozpoczął drugi „złoty wiek” dla tego gatunku literackiego. Paradoks, nonsens, kpina czy ironia służy autorowi do ciekawego
i niekończącego się dialogu z czytelnikiem. Dodatkowym walorem jego twórczości jest fakt, że poprzez liczne i celowe podteksty przemawia jego troska o Polskę oraz o godność człowieka. Zwięzłe i krótkie przekazy są jednoznacznie ukierunkowane na konkretny cel. Cel, który ma swoje odbicie w rzeczywistości faktycznej, a nie wymyślonej. Autor daleki jest od surrealizmu. Nie potrzebuje wymyślać absurdu, który chociażby w mediach zbyt często jest obecny.

Warto zapoznać się z twórczością Tadeusza Maryniaka, by przekonać się, że dobry aforyzm jest jak spirytus, traci na wartości, gdy się go rozcieńczy (z tomu 1 „Myśli niepokorne”). Jego utwory z pewnością nie zostały w żaden sposób „rozcieńczone”, a pomysły którymi zaskakuje rozśmieszą, rozbudzą wyobraźnię lub sprowokują do samodzielnego myślenia.

 

Izabela Zubko

 

śp. Tadeuszowi Maryniakowi

„TAMAR”

 

Zmęczone słońce już zaszło

Pogrążyło się w ciemności wiecznej.

Bezsilność góruje nad duszą i ciałem.

Niemoc zapanowała nad całością.

 

Ta ciemna chwila szepcze Imię Twoje,

Niesie gorycz, smutek i żal.

Czas przywdział fiolet cierpienia,

Wspomnień minionych lat.

 

Zapominamy wciąż o niej,

Choć zawsze przy nas stoi,

Idzie razem naszą drogą,

Złączona blisko…jak przyjaciel.

 

Wytrwale czeka…na moment,

By słabość życia złapać za rękę.

A, gdy już zgaśnie, cień zniknie,

Ciemności na wieki zostaną.

 

Jak oderwany liść…rozłączeni na zawsze.

Odszedłeś od nas…

Jesteśmy, jak dzieci bez ojca i matki

W „Metafory” istnieniu bez Ciebie…

 

Jolanta Maria Grotte

W marcu 2016r.