Biogram

Romuald Cezary SZYMAŃSKI

Romuald Cezary Szymański urodził się w 1929 r. w Dęblinie. Jego ojciec był zawodowym wojskowym – instruktorem pilotem w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa. W czasie okupacji Romuald należał do tajnego harcerstwa. Był również sanitariuszem i łącznikiem w punkcie sanitarnym zorganizowanym przez oddział Armii Krajowej. Po wojnie, w 1947 r. ukończył szkolenie pilotażu w Cywilnej Szkole Pilotów Ministerstwa Komunikacji. Następnie, przez 5 lat był zatrudniony w Instytucie Lotnictwa. Służbę wojskową, pełnił w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Radomiu. Od 1959r. do 1981 r. zatrudniony był w telewizji w Warszawie. Romuald Cezary Szymański odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Jest autorem m. in. książek: Biała wrona, Pamiętnik znaleziony w młynie, Z tej Polski jest, Sexagenarios de ponte, Wykuty w kamieniu, Snu spoczywanie.

                                                                                                                           TEKSTY AUTORSKIE

Romuald Cezary Szymański

Milczenie

Skok

Kiedyś, gdy byliśmy trzy tysiące metrów nad ziemią, ojciec powiedział: – Lecimy teraz na promieniach słońca… – Te promienie pozbawiają mnie widzenia horyzontu – oświadczyłem. – Tak to jest! – ojciec skomentował. – Musisz lecieć bez względu na wszystko.

Pilotowałem, daremnie wypatrując horyzontu. Daleko, pod nami ziemia parowała z gorąca.

***

Kiedyś znajdowałem się w grupie skoczków spadochronowych. Już w czasie nabierania wysokości przez samolot ogarniało mnie zdenerwowanie. Przypomniałem sobie słowa ojca: - „Musisz lecieć bez względu na wszystko”! Odwróciłem się, za mną stała dziewczyna
o niebieskich jak niebo oczach. Podobnie jak ja miała na sobie dwa spadochrony, mrugnęła do mnie i uśmiechnęła się szelmowsko. Odpowiedziałem tym samym. – Hej, ty! – rozległ się głos instruktora – nie w tym kierunku będziesz skakał, stań porządnie!

Skakaliśmy z wysokości tysiąca dwustu metrów. Spadochrony otworzyły się nam prawie równocześnie. Spadałem blisko dziewczyny, trochę się o to starając, moglibyśmy podać sobie ręce. Taka bliskość skoczków jest niebezpieczna, spadochrony mogłyby się splątać. Ściągnąłem więc linki i ślizgnąłem się o wiele szybciej
w stronę ziemi, aniżeli dziewczyna opadała. Coś krzyczała do mnie, ale ja nie słyszałem, bo uszy miałem jakby zatkane watą. Teraz musiałem się zająć przyspieszeniem lądowania, bo niosło mnie w kierunku hangaru i mogłem zakończyć lot na jego dachu. Udało mi się zakończyć lot na stojance przed hangarem. Było to twarde lądowanie. Ból w stopie uniemożliwił mi zajęcie się „gaszeniem” czaszy spadochronu. Poszukałem wzrokiem miejsca, gdzie powinna wylądować niebieskooka. Stała tam już sanitarka. Nie mogłem dłużej obserwować, bo łazikiem przyjechał po mnie sanitariusz, pomógł mi zwinąć czaszę spadochronu i usiąść w samochodzie na podłodze.

Minęły dwa tygodnie a ja wciąż miałem nogę
w gipsie i wciąż odczuwałem ból. Odwiedził mnie lekarz
 – Pamiętasz dziewczynę, która skakała ze spadochronem i spadaliście blisko siebie? Ma ona identyczne złamanie kości w stopie, tylko prawej nogi, odwrotnie jak ty.  Przesyła ci pozdrowienia, równocześnie zawiadamia, że w sobotę wieczorem będzie w Warszawie, w „Czerwonej Oberży” i tam chce się z tobą spotkać i poprosić cię do ‘białego walca”. – W Czerwonej Oberży? – Tańczyć? – roześmiałem się i stuknąłem kciukiem w gips na nodze.
 – Tak, chce ciebie poprosić do „białego walca” – lekarz powtórzył i też się roześmiał. Nie możesz odmówić dziewczynie – powiedział po  chwili. W piątek pojechałem do Warszawy. Wysiadłem z pociągu na dworcu zachodnim i poszedłem na ulicę Białobrzeską, gdzie mieszkali moi rodzice. Mama się ucieszyła, bo od kilku dni była sama. Ojciec, jako oblatywacz, pilot doświadczalny, był zatrudniony w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Warszawie, na Okęciu. Razem
z inżynierem Romanem Gudlem realizowali rajd prezentacyjny po państwach Europy Zachodniej samolotem „Kosem”. Trochę zmartwiłem się, bo samolot był niewielki a wyznaczona trasa ogromna. W takim locie wszystko się może zdarzyć. W sobotę wieczorem stawiłem się w „Czerwonej Oberży”. Trwała tam już zabawa. Tłum tańczących młodych ludzi i głośna muzyka oszołomiły mnie. Wzrokiem szukałem dziewczyny z nogą w gipsie. W końcu ją dostrzegłem, siedziała przy stoliku i śmiała się do mnie. W błękitnej sukience, która podkreślała jej niebieskie, wyraziste oczy i z warkoczem narzuconym na pierś, wyglądała bardzo atrakcyjnie…

***

Tańczyliśmy z trudem powłócząc nogami w gipsie. Jacyś ludzie utworzyli krąg wokół nas i nagrodzili oklaskami.

– Chodźmy stąd – nagle powiedziała i pociągnęła mnie za rękę. Wyszliśmy na dwór, było już ciemno. – Gdzie teraz chcesz iść? – spytałem. – Na Wolę – odpowiedziała. – Stąd to kawał drogi, pojedziemy tam taksówką – powiedziałem, widząc stojący w pobliżu samochód z kierowcą w środku. – Dokąd na Wolę? – spytał, słyszał naszą rozmowę. – Koło cmentarza – poinformowała.

Przez puste ulice dojechaliśmy szybko.

***

Trzymała mnie za rękę. Czułem jej drżenie. Nagle zapłakała. Łkała żałośnie. Objąłem ją za ramiona. Przytuliła się do mnie. Twarz miała we łzach. Powoli się uspokajała. – Niemcy zabili ich w niedzielę! Mieli iść do kościoła. – Kogo zabili? – spytałem. Znów zaczęła łkać. – Kogo zabili? – zapytałem ponownie. Przerywanym głosem powiedziała – Moich rodziców i Grzesia, mojego trzyletniego brata. Zastrzelili tu kilkuset Warszawiaków. Pomyślałem, że muszę o nią zadbać. Pójdziemy stąd na Ochotę – zaproponowałem. Moja mama nas przenocuje, mieszka na Białobrzeskiej. Może po drodze spotkamy jakiś samochód. – Nie! – zaprotestowała. – Niedaleko stąd mieszka moja koleżanka, jest samotna, ucieszy się nawet z nie-zapowiedzianej wizyty.

– Chodźmy więc! – powiedziałem.

                                 Romuald Cezary Szymański

                                 (Z tomiku Dwie strony)

 Almanach XII/2019

Romuald Cezary Szymański

Buty

Warkot silnika pracującego na hamowni utrudniał rozmowę. Doświadczalny skoczek Instytutu Lotnictwa, Inżynier Tadeusz Kwak, pociągnął mnie za rękę, odeszliśmy w stronę hangaru. W końcu słyszałem co do mnie mówił: – Dzisiaj mam odbiór butów, specjalnie na moje zamówienie wykonanych przez prywatnego szewca. Dowiedziałem się, że w dyspozycji pana jest osobowy samochód. Chciałbym skorzystać z okazji i zabrać się z panem na ulicę Chmielną.

– Oczywiście! – ucieszyłem się. Możemy zaraz jechać.

Niestety, buty nie były gotowe. Proszę odebrać je jutro! – oznajmił szewc.

– Jutro nie mogę. Będę skakać z „Biesa” dla kroniki filmowej – poinformował inżynier.

– Odbiorę je więc osobiście – obiecałem.

Nazajutrz zgodnie z obietnicą, przed południem, odebrałem buty od szewca z ulicy Chmielnej.

Kiedy wróciłem na Okęcie do Instytutu Lotnictwa, już przy wejściu w bramie , dowiedziałem się, że inżynier Tadeusz Kwak, zginął w czasie wykonywania skoku spadochronowego z wysokości tysiąca dwustu metrów.

Tragiczny skok był filmowany przez popularnego reportera Szczecińskiego.

Z butami w ręku stałem bez ruchu, a serce moje przepełniała wielka żałość.