Maria Nojszewska

BIOGRAM

Maria Nojszewska z d. Duszyńska. 


Uczestniczka „warsztatów literackich” przy Ośrodku Kultury „Arsus” od 1998 r.

Korzystała również ze szkoleń literackich w Domu kultury „Ikar” na Okęciu oraz w ramach Fundacji Działalności Kulturalnej przy ul. Cieszyńskiej w Warszawie.

Autorka czterech tomików wierszy i kilkunastu wydań zbiorowych.

Kilkakrotnie nagradzana w konkursach literackich w Warszawie i województwie mazowieckim.

Lubi malować. Uczyła się malarstwa i grafiki w Profesjonalnym Studium Plastycznym przy ul. Radomskiej. Ale malarstwo, które tworzy nie jest sztuką profesjonalną, raczej naiwną. Lepiej czuje kanony grafiki.

Inne zainteresowania: historia sztuki, muzyka, teatr, religie, człowiek współczesny w społeczeństwie, zdrowa żywność.

TEKSTY AUTORSKIE

Maria Nojszewska

Zaraza

Wirus w koronie

Piekło chorego łóżka.

– Tętno szaleństwa

chce uciec daleko stąd

by ocalić świat;

swój świat zwątpienia.

Koronawirus

Idealna blond zdzira

na progu śmierci

wypija kielich wina

aby zapomnieć

sen nocy letniej.

Warszawa 2020-06-24

autor- Maria Nojszewska

Przed lustrem

Puch

humoreska

Kobieta – "puch marny", jak mawiał poeta. No, ale ten "puch" niech tylko zdobędzie wykształcenie, zaraz wyrastają mu skrzydła. Taka uskrzydlona, gdy wyjdzie za mąż, w kilka dni po podróży poślubnej, już się szarogęsi. Mężowi ściemnia, że to dla jego dobra. Nie potrafi ukryć swojego intelektu; rozwiązuje masę krzyżówek, przestrzega savoir-vivre. Niech on wie, kogo sobie wziął za żonę. Macierzyństwo odkłada na potem, aż zrobi doktorat. Więc znów: uczelnia, biblioteka, internet i oczywiście praca zawodowa, bo z samej męża pensji nie wyżyją. Zaganiana, zatyrana; od nowych informacji pęka jej głowa. A tu nagle od ptasich mózgów wyzywa ją teściowa. Wątpi w swoje możliwości; myśli że coś z nią jest nie tak, więc koleżanka poleciła jej znanego terapeutę orientalnego. Trochę jej pomógł.

Zrobiła doktorat, kilku mężów miała, a że lata lecą, więc się bardzo postarzała. Jako kobieta po przejściach
i schorowana emerytka myśli sobie: – Co ja teraz z sobą zrobię? ... Może pójdę na "Uniwerek trzeciego wieku"? Aż tu pewnego dnia, z rana, na obrzeżach stolicy, spotyka koleżankę z rodzinnej wioski. Ledwo ją poznała; bo tamta mocno przytyła, balejaż sobie zrobiła i włosy
z jednego boku głowy wygoliła. Z okazji takiego spotkania wyjątkowego poszły do kawiarni, gdzie bukiet aromatów pieścił nozdrza i podniebienia bywalców. Zamówiły ciacha (tiramisu jedna, druga marczello), kawę, lody i inne napoje.

Tamta druga – Alina, też  "puch marny" no, może "łabędzi". Alina, była wójta żoną, znacznie mniej niż Liliana wykształconą. Gadu, gadu i tak im zeszło do obiadu...

– O zobacz, tam przy stoliku w rogu siedzi mojego męża dawna kochanka – powiedziała wójtowa, wskazując wzrokiem i łokciem rudowłosą, z krótko obciętymi włosami, w średnim wieku kobietę.

– Wcale mu się nie dziwię, że mogła mu się podobać – wypowiedziała swoją opinię Liliana, nawijając na palec utleniony blond lok dotykający jej ramienia. Przerzuciwszy nogę na nogę, ułożyła je pod pewnym kątem. Chwilę jeszcze zatrzymując wzrok na rywalce wójtowej – zapytała:

– A powiedz mi, co tam na wsi u Krysi? Krysia, to była taka piękna dziewczyna jak modelka, a wyszła za mąż za tego małego Jasia. On to wcale do niej nie pasował: krótkie nogi, długi tułów, wielka głowa – ma proporcje ciała dziecka. Co ona w nim widziała? On to by do ciebie pasował.

Alinę zatkało, przełykając z trudem ślinę, następnie robiąc głęboki oddech odrzekła: – Krysia, załamała się, będzie z dziesięć lat temu kiedy Jasiek ja porzucił, ale teraz już wszystko dobrze. Mieszka u córki w Wilanowie, pomaga jej prowadzić biznes (lombard i coś tam jeszcze) – chyba kantor wymiany walut, gdzieś w centrum Warszawy.

– Coś takiego? Kto by pomyślał? No, a Jasio? – dopytywała się ciekawska.

 – No nie żartuj, nie powiesz, że nie interesujesz się polityką!? Przecież Jan to nasz minister, ma drugą żonę
i z nią córeczkę.

– Jaki minister? Co ty mówisz? To ten Jan X…wiński ? –Liliana oparła łokieć na blacie stolika, a dłonią podparłszy głowę, nachyliła się blisko do twarzy koleżanki.

– Ten sam – potakiwała wójtowa.

– Nie do poznania – kręciła głową właścicielka nienagannie ułożonych nóg. Taki odmieniony? I jaki przystojny i inteligentny człowiek. A tam u was, na wsi, to on odwiedza rodzinę?

– A jakże, przyjeżdża czasami. Jego syn, ten z Krysią, ma za wsią stadninę koni i pensjonat – "Wczasy w siodle".

– A ile takie wczasy kosztują, kobieto?

– Nie wiem, o to, to u nas na wsi nikt nie pyta, bo tam przyjeżdża sama zagraniczna elita - odrzekła Alina.

– Mówisz, że elita? To przyjadę do was w niedzielę, zajrzę tam... i zapytam.

– No to czekam na cię w niedzielę z rana, Liliano kochana.

Wójtowa z krzesła wstała położywszy na stoliku 50 złotych i koleżankę przytulając pożegnała.

                                 Maria Nojszewska

                                 (Z tomiku Dwie strony)

Almanach XII/2019

Maria Nojszewska

Roża, jesień i wirtuoz

Warszawa 22.09.2017

SOLIDARNOŚĆ (I miejsce w Konkursie - patrz kategoria o konkursach)

Jesteś w pięknym ogrodzie:

Wyciągasz głowę ku słońcu,

Widzisz przelatujące ptaki,

Czujesz  podmuchy wiatru.

Kochasz piękno pór roku.

Zakładasz okulary;

Przyćmione, aby spojrzeć

W słońce i nie oślepnąć.

Blask i błękit - złączone

W zielonym Drzewie Życia,

Z owocami: dobrego

I złego - jak bliźnięta.

 Między prawdą, a błędem

Bieda protestuje -

Solidarnie, od wieków,

Barwiona wspólnym bólem. 

WIERSZE LIRYCZNE

Czarownice

Jeszcze po wiekach, osmolone głazy

Przypominają tamte czarownice,

Co czarem swoim rzucały zaklęcia.

Krzyk z dymnych opar leciał pod niebiosa.

One w swym piekle ogrodów tajemnych

Kładą na rosę napoje trzeźwiące,

By śmierć męczeńska, której doświadczyły,

W krwawych kielichach bożą łzę znalazła.

Młodość i miłość w życia oceanie

Bywa promykiem, uśmiechem ludzkości,

A nie lamentem nabrzmiałym goryczą.

Jest taka pewna droga w ziemskim czasie,

Gdzie na nikogo nie działają czary,

A prawdą wiedzy jest znajomość przyczyn.

Warszawa, 27. 01. 2015 r.

Szelesty

Są takie chwile, które żywią miłość

Wśród wiosennych bzów, w ogrodzie pamięci,

Tam wiatr szelestem, jakby opowiadał

Bajkę o Tobie pod innym imieniem.

Dzień świecił jasny, nocą cienie grały.

Łuk Kupidyna śmiercionośne strzały

Wysyłał w drogę; hen, tam - poza scenę,

Gdyż los niczego nie daje na własność.

Zostały puste dłonie z krzykiem świtu.

Horyzont przyjął groźną zimę odejść,

Z barwą rozstań oszroniałych kwiatów.

Dziś na zachodzie jesteś drżeniem liścia,

Zmęczonym, niespokojnym serca biciem,

Szukaniem sensu w bezsensie szelestu.

Warszawa, 25.01.2015 r.

PROZA

CZERŃ CZERWIEŃ BIEL

Przykazania są bezsilne wobec życia niedającego się ujarzmić.

Z powodu uciekających mieszkańców Syrii z pożogi wojennej do Europy i innych uchodźców, można, a nawet trzeba zastanowić się nad grzechem.

„Grzech jest pragnieniem, lub egoistycznym zyskiem” – grzeszymy, mamy poczucie winy, spowiadamy się. Ale spowiedź nie likwiduje pragnień czy chęci zysku. Taka to już nasza egoistyczna natura.

W Internecie ludzie wypisują swoje opinie na temat uchodźców. Jeden napisał: „Apokalipsa jest tuż tuż wraz z przyjęciem do Europy uchodźców z Syrii i innych imigrantów”. Inny pisze, że Polska nie jest atrakcyjnym krajem dla uchodźców, więc „spoko”. Jeszcze inny „Uchodźca to także zgwałcona kobieta, pragnąca trochę godniejszego życia dla siebie i dzieci”.

Pełno jest tego strachu w mediach. To działa na psychikę przeciętnego obywatela naszego kraju.

Muzyka dobrze działa na wszelkiego rodzaju niepokoje. Mnie ten niepokój tez się udziela. Aby się wyciszyć na YouTube wysłuchałam walca a-mol Fryderyka Chopina, potem kilka piosenek w wykonaniu Alicji Majewskiej. Po tym mój wzrok padł na REQUIEM Wolfganga Amadeusza Mozarta. Pomyślałam – przed Apokalipsą warto wysłuchać mszy żałobnej.

Klik i już jestem wsłuchana w koncert, wychwytuję uchem i duszą te tony balansowania na cieniutkiej krawędzi życia i śmierci. Rozumiem ten szczególny zakręt, to rondo możliwości wyjścia z niewoli – exodus(…).

Przeczytałam komentarze pod filmikiem. Zaciekawiła mnie biografia kompozytora.

Szukam tu i tam, oczywiście znowu w Internecie. Urodził się… zmarł przeżywszy niecałe 36 lat. Zdołał napisać w tym czasie około siedmiuset utworów rozbudowanych, jak opery i oratoria. Ostatni jego utwór REQUIEM – msza żałobna, został ukończony po jego śmierci, przez kolegów kompozytorów.

Najwybitniejszy kompozytor wszechczasów zmarł z niespłaconymi długami. Pochowano go w grobie dla ubogich. Jedno źródło mówi, że pochowano go w pojedynczym grobie, drugie, że w zbiorowej mogile, w której po dziesięciu latach grzebano innych, biednych zmarłych.

Dziś trudno sobie wyobrazić, że taki genialny kompozytor był aż taki ubogi. Podobno Mozart komponował REQUIEM, z myślą o własnej śmierci, podejrzewając, że został otruty – takie miał przeczucie. Inny zapisek mówi, że REQUIEM miałoby zupełnie innego autora: hrabiego Franza von Walsegga, który zamówił anonimowo utwór u kompozytora i zamierzał go wydać pod swoim nazwiskiem.

Nie do wiary? Takie przekręty to moda XXI wieku, a to był rok 1771.

W dzisiejszej codzienności, pojawiają się na rynku wydawniczym takie wydania „autorskie” gwiazd. Zaciekawiają czytelnika, zachwycają, wywołują zgorszenie. Prócz pozycji biograficznych, pamiętników, piszą książki kucharskie, różnego rodzaju poradniki i inne. Są to książki, których nie napisał „autor” – takie dzieła napisane są przez wynajętych pisarzy ukrytych w cieniu sławnych ludzi. Dzięki pisarzowi (ghost writer) gwiazda jest dumna ze swoich książek, ponieważ napisane są starannie, profesjonalnie – zgodnie z wymogami gatunku literackiego.

Tylko czy to jest egoistycznym zyskiem czy grzesznym pragnieniem?

Ostatnio reklamowane produkty: spożywcze, kosmetyczne, meble, samochody i inne, mają kolory – BLACK RED WHITE. Reklama służy temu, aby klient pożądał tego towaru. Żądza ma swoje kolory. Czarny, czerwony, biały to także kolory ludzkiej skóry. Myśląc o związkach skóry i mody, wygląda, że pogrzebana moda powraca. Można zamówić w sklepie internetowym biżuterię ze skóry nie tylko zwierzęcia.

Co ma wspólnego z grzechem Apokalipsa, uchodźcy, ghost writer, czy reklama? Wszystko to łączy jedno słowo – potrzeba.

Czyli grzech jest potrzebą trzykolorową. Można wybierać. Mamy wolną nieprzymuszoną wolę – BLACK RED WHITE.

Maria

NOJSZEWSKA

Wolność

Niewolnik tęsknił za życia swobodą

Anioł współczucia płakał nad nim we śnie.

Zło musi odejść z mrocznych korytarzy…

Wszak świt jest bliski promienia nadziei.

          Ręce jak skrzydła ptaka rozpostarte,

          Dusza iskrząca jak szmata rozdarta.

          Ściany zwątpienia – dalej nie można.

          Człowiek skazany na walkę i krzyk!

Ostatnia runda o Wolności Kartę:

Runęły mury… śpiewa piasek ognia. 

Zieloną drogą szła radosna Wolność:

Z mgiełkami magii, pakietem rozrywki.

          Otworzyła drzwi ludziom uciśnionym

          Nasyca ciepłem, co jasnością grzeje

          Nowy kwiat w słońcu, pięknie się rozwinął.

          Miłość  pięknieje wydarta udręce.

Warszawa, 2017.10.17